#köylife
14 augustus 2018 - Kayalıyokuş Mahallesi, Turkije
Reislogger
#köylife, 14 augustus 2018
De kinderen hebben ons de afgelopen nachten ge-sloopt. Haha. Laat naar bed, 10x wakker worden (per kind), Fatih leek ziek en lag in zijn slaap te ijlen ‘telefoooooon’ (Hij heeft een ongezonde verslaving ontwikkeld voor staren naar een scherm, klinkt bekend of niet ome Peer?) Maar hier had hij het uitstekende voorbeeld van oudere neefjes en nichtjes die dat dus de hele dag deden, tenzij wij ze meenamen naar een speeltuin. Maar de speeltuin overdag was te heet, dus tja...
Ömer en ik hebben een date-night gehad: we gingen naar de zus van een klasgenootje van mij. Die zijn Afghaans, 35 jaar Geleden gevlucht naar Iran en nu moesten zij weer vluchten voor het regime en zijn ze een maand geleden met vijf kinderen te voet de grens over gevlucht en uiteindelijk twee maanden geleden in Kayseri uitgekomen. Ömer en de vrouw voerden via Google Translate een gesprek waaruit bleek dat ze eerst een week in een park hebben geslapen voordat ze hun huidige woning hadden. Er was geen gas in dat huis, de badkamer was er vies, de kozijnen verrot, geen meubels of aankleding. Eigenlijk woonden ze in een flat met enkel vloerbedekking. Maar de gastvrijheid was ongekend: druiven, baklava, koekjes, thee, fris.. Ze wilden zelfs dat we bleven eten maar we kozen er toch voor nog even samen iets te gaan doen in het centrum.
We maakten ons wel zorgen over de winter die hier nogal streng kan zijn, maar Ömer zei dat ze al blij mochten zijn met dit...
Toen we samen naar het centrum gingen, belandde ik in een tijdelijke hemel: echte cappuccino! De Turken kennen ‘nescafe’ en dat is het ook: oploskoffie met Creamer en om het toch wat smaak te geven gooi je er een sloot suiker bij. Altijd van Nescafé. Vandaar dus de naam.
En vandaag (dinsdag) was het dan eindelijk zo ver: we gingen verhuizen naar het dorp. Na de relatieve luxe in het appartement van oom Mehmet in de stad zag ik er eigenlijk toch wel tegenop: waaattttt moeten we daar nou gaan doen?!! Maar de verveling in een stadshuis is anders dan de verveling in een dorpshuis: hier kan je je buiten vervelen, in de stad is het buiten te warm, te gevaarlijk met de auto’s. Oh is en er is hier geen internet en geen WiFi, vandaar ook dat dit verhaal wat later is geplaatst.
Wat ik nog vergeten was te vertellen is dat we met het besnijdenisfeest de kamer waarin we nu slapen als kleedkamer hebben. Ik zal kort uitleggen hoe het huis hier in elkaar zit en miss nog foto’s erbij uploaden als het lukt.
Je komt binnen door de poort en links wonen opa en oma (slaapkamer, zitkamertje, kleine badkamer), de keuken is rechts (super onpraktisch dus want je moet naar buiten om in de keuken te komen). En verder heb je boven de keuken zo’n vijf slaapkamers (de trap is buiten). In een van die kamers slapen we. Ook zijn er nog twee schuren en twee stallen aangebouwd. Zo ontstaat er een soort binnenplaats met daaromheen alle gebouwen.
Toen we met het besnijdenisfeest boven bij de slaapkamers waren, was ik even alleen met Fatih en zei die op de overloop ‘Kijk mama! Een meneer en kijkt tv!’. Ik keek, want ik dacht dat er misschien een foto aan de muur hing van een meneer die tv keek, maar nee. Helemaal leeg. Toen ik het hem nog eens vroeg, bevestigde hij het: ‘Ja, daar mama!’. In de kamer waar wij vannacht slapen zei die plots: ‘En daar mama! Allemaal meeiiisjesss!. ‘Waar dan Fatih?’ Fatih: ‘Ja, daahaar op de bank mama’
Na vannacht zal ik melden of we bezoek hebben gehad van de andere kant ha ha ha. Frea-kyyyy.
#köylife, 14 augustus 2018
De kinderen hebben ons de afgelopen nachten ge-sloopt. Haha. Laat naar bed, 10x wakker worden (per kind), Fatih leek ziek en lag in zijn slaap te ijlen ‘telefoooooon’ (Hij heeft een ongezonde verslaving ontwikkeld voor staren naar een scherm, klinkt bekend of niet ome Peer?) Maar hier had hij het uitstekende voorbeeld van oudere neefjes en nichtjes die dat dus de hele dag deden, tenzij wij ze meenamen naar een speeltuin. Maar de speeltuin overdag was te heet, dus tja...
Ömer en ik hebben een date-night gehad: we gingen naar de zus van een klasgenootje van mij. Die zijn Afghaans, 35 jaar Geleden gevlucht naar Iran en nu moesten zij weer vluchten voor het regime en zijn ze een maand geleden met vijf kinderen te voet de grens over gevlucht en uiteindelijk twee maanden geleden in Kayseri uitgekomen. Ömer en de vrouw voerden via Google Translate een gesprek waaruit bleek dat ze eerst een week in een park hebben geslapen voordat ze hun huidige woning hadden. Er was geen gas in dat huis, de badkamer was er vies, de kozijnen verrot, geen meubels of aankleding. Eigenlijk woonden ze in een flat met enkel vloerbedekking. Maar de gastvrijheid was ongekend: druiven, baklava, koekjes, thee, fris.. Ze wilden zelfs dat we bleven eten maar we kozen er toch voor nog even samen iets te gaan doen in het centrum.
We maakten ons wel zorgen over de winter die hier nogal streng kan zijn, maar Ömer zei dat ze al blij mochten zijn met dit...
Toen we samen naar het centrum gingen, belandde ik in een tijdelijke hemel: echte cappuccino! De Turken kennen ‘nescafe’ en dat is het ook: oploskoffie met Creamer en om het toch wat smaak te geven gooi je er een sloot suiker bij. Altijd van Nescafé. Vandaar dus de naam.
En vandaag (dinsdag) was het dan eindelijk zo ver: we gingen verhuizen naar het dorp. Na de relatieve luxe in het appartement van oom Mehmet in de stad zag ik er eigenlijk toch wel tegenop: waaattttt moeten we daar nou gaan doen?!! Maar de verveling in een stadshuis is anders dan de verveling in een dorpshuis: hier kan je je buiten vervelen, in de stad is het buiten te warm, te gevaarlijk met de auto’s. Oh is en er is hier geen internet en geen WiFi, vandaar ook dat dit verhaal wat later is geplaatst.
Wat ik nog vergeten was te vertellen is dat we met het besnijdenisfeest de kamer waarin we nu slapen als kleedkamer hebben. Ik zal kort uitleggen hoe het huis hier in elkaar zit en miss nog foto’s erbij uploaden als het lukt.
Je komt binnen door de poort en links wonen opa en oma (slaapkamer, zitkamertje, kleine badkamer), de keuken is rechts (super onpraktisch dus want je moet naar buiten om in de keuken te komen). En verder heb je boven de keuken zo’n vijf slaapkamers (de trap is buiten). In een van die kamers slapen we. Ook zijn er nog twee schuren en twee stallen aangebouwd. Zo ontstaat er een soort binnenplaats met daaromheen alle gebouwen.
Toen we met het besnijdenisfeest boven bij de slaapkamers waren, was ik even alleen met Fatih en zei die op de overloop ‘Kijk mama! Een meneer en kijkt tv!’. Ik keek, want ik dacht dat er misschien een foto aan de muur hing van een meneer die tv keek, maar nee. Helemaal leeg. Toen ik het hem nog eens vroeg, bevestigde hij het: ‘Ja, daar mama!’. In de kamer waar wij vannacht slapen zei die plots: ‘En daar mama! Allemaal meeiiisjesss!. ‘Waar dan Fatih?’ Fatih: ‘Ja, daahaar op de bank mama’
Na vannacht zal ik melden of we bezoek hebben gehad van de andere kant ha ha ha. Frea-kyyyy.
Ad en ria waren straks op tv ivm heropening zaak Anouchka.
In Genua is een brug ingestort.
Voorlopig 35 doden.
Na twee dagen zware lichamelijke arbeid heb ik wederom last van mijn rug en nu ook in mijn rechter lies.
Met mam gaat alles goed. Ze, en ik dus ook, is aan het minderen v.w.b eten.
Lijnen dus.
Maar alleen doordeweeks.
Zaterdag gaan we naar Charles en Marga in den haag. 14e etage vlak bij het strand.
Gaan eten in een strandtent.
Jan heeft onze auto sedert gisteren dus we kunnen niet oogsten bij jullie.
Groetjes en kusjes 😘 aan opa 👲 en oma 👳 en natuurlijk ook voor jullie.